Σχεδον 2 μηνες..

Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα.. Και αυτό γιατι πολύ απλά δεν υπήρχε κάτι για να γράψω.. Μπόρει να έχουν γίνει πολλά, όμως οι λέξεις δεν βγαίνουν.. Ίσως είναι η πίεση, ίσως η απόγνωση.. Το θέμα είναι όμως πως δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τι νιώθω.. Αυτά που νιώθω είναι αρκετά πρωτόγνωρα για έμενα.. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που ενώ θέλω να ανοίξω τον εαυτό μου, κάτι πίσω μου με κρατάει πιστά.. Προσπαθώ να του ξεφύγω αλλά δεν ξέρω ούτε ο ίδιος εάν πραγματικά θέλω.. 

Και μάλλον αυτό ειναι το μεγαλύτερο προβλημά μου.. Ότι δεν έχω γνωρίσει αρκετά καλά τον εαυτό μου.. Η μάλλον νομίζα οτι ξέρω πολλά, ενώ ξέρω ελάχιστα.. Δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, τι μπορώ να αντέξω.. Τι και ποιόν θέλω να έχω κοντά μου, τι και ποιόν μπορώ να έχω κοντά μου αλλά και ποιόν μπορώ να αποχωριστώ.. 

Μετά από τόσο καιρό νιώθω και πάλι μόνος ανάμεσα σε τόσο κόσμο.. Νίωθω σαν να χάνεται όλος ο κόσμος γύρω μου.. Βλέπω τα πάντα να καταρρέουν και μόλις πάω να το σταματήσω, βυθίζομαι ακόμα περισσότερο.. Αναρωτιέμαι πώς, πότε και αν θα τελειώσει κάποτε αυτη η κατρακύλα, αλλά απάντηση δεν παίρνω.. Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω τον εαυτό μου και συνεχώς γίνομαι χειρότερα.. Ψάχνω τον εαυτό μου στη μουσική, σε στιχάκια, στην καθημερινές στιγμές αλλά κάθε φορά παίρνω άλλη απάντηση.. Αυτή τη στιγμή που γράφω στο blog ακούω το "Έλα" από την Ελεονώρα Ζουγανέλη, σκέφτομαι τι θα κάνω με τα αισθηματικά μου, τι θα γίνει με τους φίλους μου και δεκάδες άλλα πράγματα.. Και για κάθε ένα απο τα θέματα αυτά έχω 3-4 σκέψεις και προσπαθώ να βρω την καλύτερη.. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!! Το ξέρω πως από όλα αυτά θα έχω περισσότερες εμπειρίες, αλλά πλέον έχει γίνει καθημερινή συνήθεια να τρελαίνομαι για τα πάντα..

Και γιατί πρέπει δηλαδή κάθε φορά που πάω να βοηθήσω κάποιους να ανακατεύονται ολα ακόμα περισσότερο? Είναι τελείως παρανοϊκό.. Ζούμε όντως σε μία πόλη τρελών που κάποιος πρεπει να την σώσει, όπως λένε και οι Πυξ Λαξ.. Αλλά "ποιός θα τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών" τελικα? Γιάτι σ' αυτό που έγινε βρίσκω πολύ λίγα ίχνη λογικής..

Και επίσης γιατι κάθε φορά που θέλω να βρω επιτέλους τον εαυτό μου, κάτι να με κρατάει πισω? ΓΙΑΤΙ?? Γιατί να μην βγαίνουν οι λέξεις? Γιατί να μην μπορώ να της πω τίποτα? Γιατί κάθε φορά που πιστεύω ότι θα βρω το θάρρος να της μιλήσω, πάντα να κάνω πίσω? Ας μου εξηγήσει κάποιος..

Είναι όντως πολύ σκόρπια όσα λέω, αλλά έτσι μου βγαίνουν.. Και είναι και πολλά ακόμα αυτά που κρατάω μέσα μου, αλλά λέξεις δεν υπάρχουν..

Καληνύχτα στο μοναδικό μου Ε....