Χωρις νοημα..

Και ναι, οντως, δεν ξερω τι τιτλο θα πρεπει να εχει αυτο το αρθρο.. Δεν ειχα σκοπο να γραψω για κατι συγκεκριμενο, αλλα.. Τελος παντως, μαλλον δεν ξερω ουτε ο ιδιος τι σκεφτομαι..

Σιγα-σιγα ολα πανε να μπουνε σε μια ταξη.. (μεχρι την πεμπτη που ειναι οι βαθμοι, οποτε..).. Αρχιζω να βλεπω τα πραγματα με αλλο τροπο, να αλλαζω τον τροπο που σκεφτομαι και σε καποια σημεια να παραμενω σταθερος και ακομα πιο δυνατος.. Αλλα αυτη τη μα****α που αυτο που με κανει να αλλαζω ειναι το ιδιο που με κανει χειροτερα δεν μπορω να το καταλαβω.. Αποφασισα τελικα οτι (μαλλον) δεν αξιζει καθε φορα που τα παντα στα ερωτικα πανε κατα διαολου να ειμαι οσο πιο σκατα μπορω.. Χαλαρα κι ο,τι γινει.. Και πανω που ειμαι χαρουμενος κι ολα αυτα, ειπα κι εγω να λυσω ενα τελευταιο προβλημα.. Τι το ηθελα?? Χειροτερα τα εκανα.. Περιεργα πραγματα..

(το αρθρο ηταν χειροτερο απ οτι περιμενα αλλα δεν πειραζει..:/)

Όνειρα..(η συνεχεια μετα απο μηνες)

Πριν αρκετους μηνες αναρωτιωμουν τι γινεται οταν πρεπει να θυσιασεις ενα ονειρο σου για να πραγματοιποιηθει ενα αλλο, ομως τωρα αρχιζω μονο να μπορω να απαντησω αυτη την ερωτηση.. Και αυτο που εχω καταλαβει μεχρι τωρα ειναι πως για να πραματοποιηθει ενα σου ονειρο πρεπει παντα να κανεις καποια θυσια.. Να θυσιασεις ενα αλλο ονειρο σου ή να καταπατησεις την ιεραρχια στην οποια εχεις προσαρμοσει την ζωη σου.. Μονο στο τελος ομως θα καταλαβεις αν πραγματικα αξιζε ο,τι εκανες..

"ΑΞΙΖΕΙ ΦΙΛΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ
                                                  ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ..."

Για να δουμε..

Τι κι αν αλλαξε ο χρονος, εγω ακομα στο ιδιο σημειο ειμαι.. Περιπου.. Προχωραω αλλα και παλι στο ιδιο περιπου σημειο ειμαι.. Μπορει να ειμαι μαζι με το "Ε" αλλα και το οτι της μιλησα ειναι μια προοδος.. Απο δω και περα ομως τι γινεται?

Θα περιμενω για αλλη μια φορα καποια για να παρει αυτη τη θεση, να αρχισει μια νεα ιστορια που ομως θα ξερω το τελος της πριν καν αρχισει? Και μεχρι ποτε θα γινεται δηλαδη αυτο? Θα σταματησει καποτε ή θα συνεχιζετε για παντα?

Και τωρα για αλλη μια φορα ερχομαι κοντρα με τον εαυτο μου.. Προσπαθουσα να πιστεψω (και να κανω και τους αλλους να πιστεψουν μαζι μου) πως αυτο που μετραει ειναι η προσπαθεια και πως καποια στιγμη θα γινει αυτο που θελω.. Και ομως αρχιζω σιγα σιγα να πιστευω πως ολα αυτα ειναι απλα λογια στον αερα.. Λεξεις που απλα δεν βγαζουν νοημα, γιατι απλα δεν ειναι αληθινες.. Το ξερω πως αν δεν προσπαθησεις ο ιδιος για κατι δεν θα ερθει απο μονο του, αλλα ο,τι και να κανω γυρναω ξανα και ξανα απο εκει που αρχισα.. 

Και εδω ειναι που αρχιζουν και οι υπαρξιακες ανησυχιες.. Τι κανω λαθος δηλαδη και δεν γινεται τιποτα? Και γιατι? Αυτο ειναι που σκεφτομαι εδω και μερικους μηνες.. Τι ειναι αυτο που πρεπει να αλλαξω για να φτασω εκει που θελω? 

Δεν μπηκε και πολυ καλα το 2012 αλλα στο τελος θα δειξει.. Αμα κρινω ομως απο τον πρωτο μηνα.. Αστα να πανε..

Σχεδον 2 μηνες..

Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα.. Και αυτό γιατι πολύ απλά δεν υπήρχε κάτι για να γράψω.. Μπόρει να έχουν γίνει πολλά, όμως οι λέξεις δεν βγαίνουν.. Ίσως είναι η πίεση, ίσως η απόγνωση.. Το θέμα είναι όμως πως δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τι νιώθω.. Αυτά που νιώθω είναι αρκετά πρωτόγνωρα για έμενα.. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που ενώ θέλω να ανοίξω τον εαυτό μου, κάτι πίσω μου με κρατάει πιστά.. Προσπαθώ να του ξεφύγω αλλά δεν ξέρω ούτε ο ίδιος εάν πραγματικά θέλω.. 

Και μάλλον αυτό ειναι το μεγαλύτερο προβλημά μου.. Ότι δεν έχω γνωρίσει αρκετά καλά τον εαυτό μου.. Η μάλλον νομίζα οτι ξέρω πολλά, ενώ ξέρω ελάχιστα.. Δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, τι μπορώ να αντέξω.. Τι και ποιόν θέλω να έχω κοντά μου, τι και ποιόν μπορώ να έχω κοντά μου αλλά και ποιόν μπορώ να αποχωριστώ.. 

Μετά από τόσο καιρό νιώθω και πάλι μόνος ανάμεσα σε τόσο κόσμο.. Νίωθω σαν να χάνεται όλος ο κόσμος γύρω μου.. Βλέπω τα πάντα να καταρρέουν και μόλις πάω να το σταματήσω, βυθίζομαι ακόμα περισσότερο.. Αναρωτιέμαι πώς, πότε και αν θα τελειώσει κάποτε αυτη η κατρακύλα, αλλά απάντηση δεν παίρνω.. Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω τον εαυτό μου και συνεχώς γίνομαι χειρότερα.. Ψάχνω τον εαυτό μου στη μουσική, σε στιχάκια, στην καθημερινές στιγμές αλλά κάθε φορά παίρνω άλλη απάντηση.. Αυτή τη στιγμή που γράφω στο blog ακούω το "Έλα" από την Ελεονώρα Ζουγανέλη, σκέφτομαι τι θα κάνω με τα αισθηματικά μου, τι θα γίνει με τους φίλους μου και δεκάδες άλλα πράγματα.. Και για κάθε ένα απο τα θέματα αυτά έχω 3-4 σκέψεις και προσπαθώ να βρω την καλύτερη.. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!! Το ξέρω πως από όλα αυτά θα έχω περισσότερες εμπειρίες, αλλά πλέον έχει γίνει καθημερινή συνήθεια να τρελαίνομαι για τα πάντα..

Και γιατί πρέπει δηλαδή κάθε φορά που πάω να βοηθήσω κάποιους να ανακατεύονται ολα ακόμα περισσότερο? Είναι τελείως παρανοϊκό.. Ζούμε όντως σε μία πόλη τρελών που κάποιος πρεπει να την σώσει, όπως λένε και οι Πυξ Λαξ.. Αλλά "ποιός θα τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών" τελικα? Γιάτι σ' αυτό που έγινε βρίσκω πολύ λίγα ίχνη λογικής..

Και επίσης γιατι κάθε φορά που θέλω να βρω επιτέλους τον εαυτό μου, κάτι να με κρατάει πισω? ΓΙΑΤΙ?? Γιατί να μην βγαίνουν οι λέξεις? Γιατί να μην μπορώ να της πω τίποτα? Γιατί κάθε φορά που πιστεύω ότι θα βρω το θάρρος να της μιλήσω, πάντα να κάνω πίσω? Ας μου εξηγήσει κάποιος..

Είναι όντως πολύ σκόρπια όσα λέω, αλλά έτσι μου βγαίνουν.. Και είναι και πολλά ακόμα αυτά που κρατάω μέσα μου, αλλά λέξεις δεν υπάρχουν..

Καληνύχτα στο μοναδικό μου Ε....

Προταιρεοτητες..

Παντα στην ζωη μου εβαζα τους αλλους πανω απο τον εαυτο μου.. Απο τοτε που με θυμαμαι, εκανα σχεδον τα παντα για τους αλλους, ομως για εμενα δεν εκανα τιποτα.. Ηθελα να κανω αλλα δεν μπορουσα.. Προειχαν αλλα.. Μπορει να μην μου κοστισε μεχρι τωρα.. Αλλα οταν δινεις τα παντα για καποιον κι εκεινος στο ανταποδιδει με το χειροτερο τροπο, λογικο να εχεις την ταση να τα παρατησεις.. Να τα αφησεις ολα και να δεις τον εαυτουλη σου.. Ομως οχι.. Ακομα και τοτε, εμεινα ορθιος και συνεχισα να προσπαθω να φτιαξω τα πραγματα.. Ειχα καταλαβει πως οσο πιο πολυ κυνηγαω την τυχη μου, τοσο περισσοτερο θα απομακρυνεται.. Για λιγο καιρο πιστευα οτι τα προβληματα μου ειχαν λυθει κατα καποιο τροπο.. Και ομως οτι ειχα φτιαξει μεχρι τοτε, με σωστες και λαθος κινησεις, γκρεμιστηκαν ξαφνικα.. Δεν παει αλλο.. Θα τα αφησω οπως ειναι.. Δεν γινεται να νοιαζομαι μονος μου για κατι που το βλεπουν ολοι.. Ειπα πως ειναι πλεον καιρος να φροντισω και λιγο για τον εαυτο μου, χωρις να ξεχασω τους φιλους μου (οσο μπορουν να χαρακτηριστουν ετσι).. Ομως δεν γινεται να αλλαξω ετσι απλα προταιρεοτητες στην ζωη μου.. Ο ανθρωπος δεν γινεται να αλλαξει απο την μια μερα στην αλλη.. Ειναι αδυνατο.. Ομως δεν ξερω αν μπορω να αντεξω αλλη προσπαθεια για κατι που απο την αρχη φαινεται ματαιο.. Σιγουρα αξιζει να προσπαθησω, αλλα δεν ξερω αν θα μπορεσω να το κυνηγησω οσο πρεπει η αν θα γυρισω παλι πισω στο να προσπαθω να αλλαξω τους αλλους.. Απογνωση..

Και τελικα τι ειναι προτιμοτερο? Να εισαι στον πατο των προταιρεοτητων σου, να νοιαζεσαι για τους παντες ή να εισαι το κεντρο του κοσμουυ χωρις να βλεπεις τι γινεται γυρω σου? Θεωρητικα το πρωτο.. Πρακτικα νομιζω, λιγο και απο τα δυο.. Δυσκολος συνδυασμος.. Και ακομα πιο δυσκολη η αλλαγη μια συνηθειας...

Ονειρα..

Ολοι μας κανουμε ονειρα.. Περναμε ολοκληρη την ζωη μας φτιχνοντας ονειρα.. Πυργακια στην αμμο που καταστρεφονται με το πρωτο φυσημα του ανεμου.. Υπαρχουν φορες ομως που δεν φταει ο ανεμος αλλα καποιος που τα παταει και τα ριχνει, ακυρωνοντας τον κοπο που καναμε για να τα φτιαξουμε.. Και τοτε ερχεται η στιγμη που αναρωτιεσαι..Αξιζει να φτιαξω και παλι απ την αρχη ή καλυτερα να βουτηξω στην θαλασσα? Να συνεχισω να ονειρευομαι κατι που δεν μπορω να το εχω ή να φυγω για να γλιτωσω τον πονο?
Παντα πιστευα οτι ειναι προτιμοτερο να πεσεις χαμηλα μαζι με τα ονειρα σου παρα να φτασεις ψηλα χωρις ονειρα.. Οταν ομως τα ονειρα δυο ανθρωπων ερχονται σε αντιθεση τοτε τι γινεται? Τι γινεται οταν για να πραγματοποιηθει ενα ονειρο χρειαζεται να θυσιαστει ενα αλλο? Γιατι να πρεπει να ειναι τα παντα τοσο περιπλοκα?

Ψυχικος θανατος..

Ειναι στιγμες που ολοι θελουμε να βγαλουμε απο μεσα μας ολα αυτα που μας βαραινουν.. Ολα αυτα που μας κανουν να νιωθουυμε ασχημα, οσο καιρος και αν περασει.. Ειναι στιγμες που θελουμε απλα να ξεσπασουμε χωρις να σκεφτομαστε και χωρις να υπολογιζουμε τιποτα και κανεναν.. Και επισης ειναι στιγμες που νιωθουμε τελειως αηδιασμενοι και απαξιωμενοι για καποια ατομα, δηθεν φιλους που χαθηκαν απο την μια στιγμη στην αλλη.. Νιωθουμε αδειοι απο συναισθηματα, ενω βαθεια μεσα μας ξερουμε και παραδεχομαστε οτι υπο αλλες συνθηκες, δεν θα μπορουσαμε να ζησουμε χωρις αυτους. Ομως παρ ολα αυτα, οτι και να μας εχουν κανει, οσο και να μας εχουν πληγωσει ξερουμε οτι αν αλλαξουν οι συνθηκες θα ειμαστε και παλι κοντα.. Δυστυχως ομως δεν υπαρχουν -και δεν προκειται να υπαρξουν ποτε- ιδανικες συνθηκες για κατι.. Αρα το να αλλαξουν οι συνθηκες, οι σκεψεις, τα συναισθηματα ειναι αδυνατο.. Αυτο το αδειο συναισθημα που εχουμε για καποιον, εγω το λεω ψυχικο θανατο.. Και για μενα, καποιος εχει πεθανει ψυχικα, οταν η παρουσια του ειναι χειροτερη απο την απουσια του..