Προταιρεοτητες..

Παντα στην ζωη μου εβαζα τους αλλους πανω απο τον εαυτο μου.. Απο τοτε που με θυμαμαι, εκανα σχεδον τα παντα για τους αλλους, ομως για εμενα δεν εκανα τιποτα.. Ηθελα να κανω αλλα δεν μπορουσα.. Προειχαν αλλα.. Μπορει να μην μου κοστισε μεχρι τωρα.. Αλλα οταν δινεις τα παντα για καποιον κι εκεινος στο ανταποδιδει με το χειροτερο τροπο, λογικο να εχεις την ταση να τα παρατησεις.. Να τα αφησεις ολα και να δεις τον εαυτουλη σου.. Ομως οχι.. Ακομα και τοτε, εμεινα ορθιος και συνεχισα να προσπαθω να φτιαξω τα πραγματα.. Ειχα καταλαβει πως οσο πιο πολυ κυνηγαω την τυχη μου, τοσο περισσοτερο θα απομακρυνεται.. Για λιγο καιρο πιστευα οτι τα προβληματα μου ειχαν λυθει κατα καποιο τροπο.. Και ομως οτι ειχα φτιαξει μεχρι τοτε, με σωστες και λαθος κινησεις, γκρεμιστηκαν ξαφνικα.. Δεν παει αλλο.. Θα τα αφησω οπως ειναι.. Δεν γινεται να νοιαζομαι μονος μου για κατι που το βλεπουν ολοι.. Ειπα πως ειναι πλεον καιρος να φροντισω και λιγο για τον εαυτο μου, χωρις να ξεχασω τους φιλους μου (οσο μπορουν να χαρακτηριστουν ετσι).. Ομως δεν γινεται να αλλαξω ετσι απλα προταιρεοτητες στην ζωη μου.. Ο ανθρωπος δεν γινεται να αλλαξει απο την μια μερα στην αλλη.. Ειναι αδυνατο.. Ομως δεν ξερω αν μπορω να αντεξω αλλη προσπαθεια για κατι που απο την αρχη φαινεται ματαιο.. Σιγουρα αξιζει να προσπαθησω, αλλα δεν ξερω αν θα μπορεσω να το κυνηγησω οσο πρεπει η αν θα γυρισω παλι πισω στο να προσπαθω να αλλαξω τους αλλους.. Απογνωση..

Και τελικα τι ειναι προτιμοτερο? Να εισαι στον πατο των προταιρεοτητων σου, να νοιαζεσαι για τους παντες ή να εισαι το κεντρο του κοσμουυ χωρις να βλεπεις τι γινεται γυρω σου? Θεωρητικα το πρωτο.. Πρακτικα νομιζω, λιγο και απο τα δυο.. Δυσκολος συνδυασμος.. Και ακομα πιο δυσκολη η αλλαγη μια συνηθειας...

Ονειρα..

Ολοι μας κανουμε ονειρα.. Περναμε ολοκληρη την ζωη μας φτιχνοντας ονειρα.. Πυργακια στην αμμο που καταστρεφονται με το πρωτο φυσημα του ανεμου.. Υπαρχουν φορες ομως που δεν φταει ο ανεμος αλλα καποιος που τα παταει και τα ριχνει, ακυρωνοντας τον κοπο που καναμε για να τα φτιαξουμε.. Και τοτε ερχεται η στιγμη που αναρωτιεσαι..Αξιζει να φτιαξω και παλι απ την αρχη ή καλυτερα να βουτηξω στην θαλασσα? Να συνεχισω να ονειρευομαι κατι που δεν μπορω να το εχω ή να φυγω για να γλιτωσω τον πονο?
Παντα πιστευα οτι ειναι προτιμοτερο να πεσεις χαμηλα μαζι με τα ονειρα σου παρα να φτασεις ψηλα χωρις ονειρα.. Οταν ομως τα ονειρα δυο ανθρωπων ερχονται σε αντιθεση τοτε τι γινεται? Τι γινεται οταν για να πραγματοποιηθει ενα ονειρο χρειαζεται να θυσιαστει ενα αλλο? Γιατι να πρεπει να ειναι τα παντα τοσο περιπλοκα?

Ψυχικος θανατος..

Ειναι στιγμες που ολοι θελουμε να βγαλουμε απο μεσα μας ολα αυτα που μας βαραινουν.. Ολα αυτα που μας κανουν να νιωθουυμε ασχημα, οσο καιρος και αν περασει.. Ειναι στιγμες που θελουμε απλα να ξεσπασουμε χωρις να σκεφτομαστε και χωρις να υπολογιζουμε τιποτα και κανεναν.. Και επισης ειναι στιγμες που νιωθουμε τελειως αηδιασμενοι και απαξιωμενοι για καποια ατομα, δηθεν φιλους που χαθηκαν απο την μια στιγμη στην αλλη.. Νιωθουμε αδειοι απο συναισθηματα, ενω βαθεια μεσα μας ξερουμε και παραδεχομαστε οτι υπο αλλες συνθηκες, δεν θα μπορουσαμε να ζησουμε χωρις αυτους. Ομως παρ ολα αυτα, οτι και να μας εχουν κανει, οσο και να μας εχουν πληγωσει ξερουμε οτι αν αλλαξουν οι συνθηκες θα ειμαστε και παλι κοντα.. Δυστυχως ομως δεν υπαρχουν -και δεν προκειται να υπαρξουν ποτε- ιδανικες συνθηκες για κατι.. Αρα το να αλλαξουν οι συνθηκες, οι σκεψεις, τα συναισθηματα ειναι αδυνατο.. Αυτο το αδειο συναισθημα που εχουμε για καποιον, εγω το λεω ψυχικο θανατο.. Και για μενα, καποιος εχει πεθανει ψυχικα, οταν η παρουσια του ειναι χειροτερη απο την απουσια του..