Σχεδον 2 μηνες..

Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα.. Και αυτό γιατι πολύ απλά δεν υπήρχε κάτι για να γράψω.. Μπόρει να έχουν γίνει πολλά, όμως οι λέξεις δεν βγαίνουν.. Ίσως είναι η πίεση, ίσως η απόγνωση.. Το θέμα είναι όμως πως δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τι νιώθω.. Αυτά που νιώθω είναι αρκετά πρωτόγνωρα για έμενα.. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που ενώ θέλω να ανοίξω τον εαυτό μου, κάτι πίσω μου με κρατάει πιστά.. Προσπαθώ να του ξεφύγω αλλά δεν ξέρω ούτε ο ίδιος εάν πραγματικά θέλω.. 

Και μάλλον αυτό ειναι το μεγαλύτερο προβλημά μου.. Ότι δεν έχω γνωρίσει αρκετά καλά τον εαυτό μου.. Η μάλλον νομίζα οτι ξέρω πολλά, ενώ ξέρω ελάχιστα.. Δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, τι μπορώ να αντέξω.. Τι και ποιόν θέλω να έχω κοντά μου, τι και ποιόν μπορώ να έχω κοντά μου αλλά και ποιόν μπορώ να αποχωριστώ.. 

Μετά από τόσο καιρό νιώθω και πάλι μόνος ανάμεσα σε τόσο κόσμο.. Νίωθω σαν να χάνεται όλος ο κόσμος γύρω μου.. Βλέπω τα πάντα να καταρρέουν και μόλις πάω να το σταματήσω, βυθίζομαι ακόμα περισσότερο.. Αναρωτιέμαι πώς, πότε και αν θα τελειώσει κάποτε αυτη η κατρακύλα, αλλά απάντηση δεν παίρνω.. Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω τον εαυτό μου και συνεχώς γίνομαι χειρότερα.. Ψάχνω τον εαυτό μου στη μουσική, σε στιχάκια, στην καθημερινές στιγμές αλλά κάθε φορά παίρνω άλλη απάντηση.. Αυτή τη στιγμή που γράφω στο blog ακούω το "Έλα" από την Ελεονώρα Ζουγανέλη, σκέφτομαι τι θα κάνω με τα αισθηματικά μου, τι θα γίνει με τους φίλους μου και δεκάδες άλλα πράγματα.. Και για κάθε ένα απο τα θέματα αυτά έχω 3-4 σκέψεις και προσπαθώ να βρω την καλύτερη.. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!! Το ξέρω πως από όλα αυτά θα έχω περισσότερες εμπειρίες, αλλά πλέον έχει γίνει καθημερινή συνήθεια να τρελαίνομαι για τα πάντα..

Και γιατί πρέπει δηλαδή κάθε φορά που πάω να βοηθήσω κάποιους να ανακατεύονται ολα ακόμα περισσότερο? Είναι τελείως παρανοϊκό.. Ζούμε όντως σε μία πόλη τρελών που κάποιος πρεπει να την σώσει, όπως λένε και οι Πυξ Λαξ.. Αλλά "ποιός θα τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών" τελικα? Γιάτι σ' αυτό που έγινε βρίσκω πολύ λίγα ίχνη λογικής..

Και επίσης γιατι κάθε φορά που θέλω να βρω επιτέλους τον εαυτό μου, κάτι να με κρατάει πισω? ΓΙΑΤΙ?? Γιατί να μην βγαίνουν οι λέξεις? Γιατί να μην μπορώ να της πω τίποτα? Γιατί κάθε φορά που πιστεύω ότι θα βρω το θάρρος να της μιλήσω, πάντα να κάνω πίσω? Ας μου εξηγήσει κάποιος..

Είναι όντως πολύ σκόρπια όσα λέω, αλλά έτσι μου βγαίνουν.. Και είναι και πολλά ακόμα αυτά που κρατάω μέσα μου, αλλά λέξεις δεν υπάρχουν..

Καληνύχτα στο μοναδικό μου Ε....

Προταιρεοτητες..

Παντα στην ζωη μου εβαζα τους αλλους πανω απο τον εαυτο μου.. Απο τοτε που με θυμαμαι, εκανα σχεδον τα παντα για τους αλλους, ομως για εμενα δεν εκανα τιποτα.. Ηθελα να κανω αλλα δεν μπορουσα.. Προειχαν αλλα.. Μπορει να μην μου κοστισε μεχρι τωρα.. Αλλα οταν δινεις τα παντα για καποιον κι εκεινος στο ανταποδιδει με το χειροτερο τροπο, λογικο να εχεις την ταση να τα παρατησεις.. Να τα αφησεις ολα και να δεις τον εαυτουλη σου.. Ομως οχι.. Ακομα και τοτε, εμεινα ορθιος και συνεχισα να προσπαθω να φτιαξω τα πραγματα.. Ειχα καταλαβει πως οσο πιο πολυ κυνηγαω την τυχη μου, τοσο περισσοτερο θα απομακρυνεται.. Για λιγο καιρο πιστευα οτι τα προβληματα μου ειχαν λυθει κατα καποιο τροπο.. Και ομως οτι ειχα φτιαξει μεχρι τοτε, με σωστες και λαθος κινησεις, γκρεμιστηκαν ξαφνικα.. Δεν παει αλλο.. Θα τα αφησω οπως ειναι.. Δεν γινεται να νοιαζομαι μονος μου για κατι που το βλεπουν ολοι.. Ειπα πως ειναι πλεον καιρος να φροντισω και λιγο για τον εαυτο μου, χωρις να ξεχασω τους φιλους μου (οσο μπορουν να χαρακτηριστουν ετσι).. Ομως δεν γινεται να αλλαξω ετσι απλα προταιρεοτητες στην ζωη μου.. Ο ανθρωπος δεν γινεται να αλλαξει απο την μια μερα στην αλλη.. Ειναι αδυνατο.. Ομως δεν ξερω αν μπορω να αντεξω αλλη προσπαθεια για κατι που απο την αρχη φαινεται ματαιο.. Σιγουρα αξιζει να προσπαθησω, αλλα δεν ξερω αν θα μπορεσω να το κυνηγησω οσο πρεπει η αν θα γυρισω παλι πισω στο να προσπαθω να αλλαξω τους αλλους.. Απογνωση..

Και τελικα τι ειναι προτιμοτερο? Να εισαι στον πατο των προταιρεοτητων σου, να νοιαζεσαι για τους παντες ή να εισαι το κεντρο του κοσμουυ χωρις να βλεπεις τι γινεται γυρω σου? Θεωρητικα το πρωτο.. Πρακτικα νομιζω, λιγο και απο τα δυο.. Δυσκολος συνδυασμος.. Και ακομα πιο δυσκολη η αλλαγη μια συνηθειας...

Ονειρα..

Ολοι μας κανουμε ονειρα.. Περναμε ολοκληρη την ζωη μας φτιχνοντας ονειρα.. Πυργακια στην αμμο που καταστρεφονται με το πρωτο φυσημα του ανεμου.. Υπαρχουν φορες ομως που δεν φταει ο ανεμος αλλα καποιος που τα παταει και τα ριχνει, ακυρωνοντας τον κοπο που καναμε για να τα φτιαξουμε.. Και τοτε ερχεται η στιγμη που αναρωτιεσαι..Αξιζει να φτιαξω και παλι απ την αρχη ή καλυτερα να βουτηξω στην θαλασσα? Να συνεχισω να ονειρευομαι κατι που δεν μπορω να το εχω ή να φυγω για να γλιτωσω τον πονο?
Παντα πιστευα οτι ειναι προτιμοτερο να πεσεις χαμηλα μαζι με τα ονειρα σου παρα να φτασεις ψηλα χωρις ονειρα.. Οταν ομως τα ονειρα δυο ανθρωπων ερχονται σε αντιθεση τοτε τι γινεται? Τι γινεται οταν για να πραγματοποιηθει ενα ονειρο χρειαζεται να θυσιαστει ενα αλλο? Γιατι να πρεπει να ειναι τα παντα τοσο περιπλοκα?

Ψυχικος θανατος..

Ειναι στιγμες που ολοι θελουμε να βγαλουμε απο μεσα μας ολα αυτα που μας βαραινουν.. Ολα αυτα που μας κανουν να νιωθουυμε ασχημα, οσο καιρος και αν περασει.. Ειναι στιγμες που θελουμε απλα να ξεσπασουμε χωρις να σκεφτομαστε και χωρις να υπολογιζουμε τιποτα και κανεναν.. Και επισης ειναι στιγμες που νιωθουμε τελειως αηδιασμενοι και απαξιωμενοι για καποια ατομα, δηθεν φιλους που χαθηκαν απο την μια στιγμη στην αλλη.. Νιωθουμε αδειοι απο συναισθηματα, ενω βαθεια μεσα μας ξερουμε και παραδεχομαστε οτι υπο αλλες συνθηκες, δεν θα μπορουσαμε να ζησουμε χωρις αυτους. Ομως παρ ολα αυτα, οτι και να μας εχουν κανει, οσο και να μας εχουν πληγωσει ξερουμε οτι αν αλλαξουν οι συνθηκες θα ειμαστε και παλι κοντα.. Δυστυχως ομως δεν υπαρχουν -και δεν προκειται να υπαρξουν ποτε- ιδανικες συνθηκες για κατι.. Αρα το να αλλαξουν οι συνθηκες, οι σκεψεις, τα συναισθηματα ειναι αδυνατο.. Αυτο το αδειο συναισθημα που εχουμε για καποιον, εγω το λεω ψυχικο θανατο.. Και για μενα, καποιος εχει πεθανει ψυχικα, οταν η παρουσια του ειναι χειροτερη απο την απουσια του..

Εγωισμος - το μικρο μαγνητακι στην θαλασσα

Οι σχεσεις αναμεσα στους ανθρωπους ειναι σαν τα βραχια στην μεση της θαλασσας.. Η θαλασσα ειναι οι εξελιξεις και τα οσα συμβαινουν γυρω μας, τα βραχια ειναι οι σχεσεις που διαμορφωνουμε ενω τα μικρα και μυτερα εξογκωματα ειμαστε εμεις.. Τι σημαινει αυτο? Οσο πιο δυνατη και φουρτουνιασμενη ειναι η θαλασσα, τοσο περισσοτερη ειναι η φθορα σε εμας, αλλα κυριως στις σχεσεις που φτιαχνουμε.. Αυτο που εννοω, ειναι οτι ειναι αδυνατον να μην υπαρχει φθορα στις σχεσεις αναμεσα σε δυο ανθρωπους..

Ομως οπως και οι βραχοι, ετσι και οι σχεσεις ειναι αρκετα δυσκολο να διαλυθουν.. Δυστυχως ομως οχι αδυνατον..

Κι αυτο γιατι ορισμενα εξωγκωματα εχουν κατι μικροσκοπικα -αλλα θαυματουργα- κυματομαγνητακια, τα οποια λεγονται ΕΓΩΙΣΜΟΣ..
Ο εγωισμος, λοιπον, τον οποιο ορισμενοι βαζουν σε λειτουργια μολις δουν οτι κατι δεν τους βολευει, ειναι ο λογος για τον οποιο η φθορα των σχεσεων γινεται ολο και πιο γρηγορη και "βιαιη"..
Ο εγωισμος ειναι ο λογος ο οποιος μας κανει να μην ακουμε, ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ και στο τελος -απο εγωισμο και πεισμα μονο- να ισχυριζομαστε οτι δικαιως φαγαμε τα μουτρα μας.. Και ακομα κι αν το εχουμε ζησει χιλιαδες φορες το ιδιο επεισοδειο, εαν ο μηχανισμος του εγωισμου ενεργοποιηθει, κανεις δεν μπορει να τον κλεισει.. Και ισως ουτε ο ιδιος μας ο εαυτος..
Εγωισμος ειναι επισης αυτο που σε κανει να νευριαζεις οταν σου λενε το καλυτερο νεο, ακομα και να το ξερεις ηδη.
Εγωισμος ειναι να μην δεχεσαι καμια αλλη γνωμη εκτος απο την δικη σου, κι ας ξερεις οτι ειναι λαθος..
Εγωιστης ειναι αυτος που αν τον κατηγορησεις για εγωισμο θα αρνηθει τα παντα.. Εγωιστης ειναι αυτος που θεωρει τον εαυτο του ως το κεντρο του κοσμου..
Εγωιστης ειναι ο δηθεν φιλος ο οποιος σε παρατησε στην μεση του πουθενα για να ευχαριστησει τα προσωπικα του θελω..

Θα μπορουσα να συνεχισω να γραφω πολλα ακομα, αλλα οσο θυμαμαι τοσο χειροτερα.. Και κατι ακομα για το θεμα μας..:

Ο εγωισμός είναι ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα, που κάνουν τον άνθρωπο ψηλό, χωρίς να τον κάνουν μεγάλο.

Μέγας Βασίλειος

Αναμνησεις

Αναμνησεις.. Στιγμες, καταστασεις του παρελθοντος οι οποιες εχουν αποτυπωθει βαθεια μεσα μας με τον πιο χαρακτηριστικο τροπο.. Ειναι τοσο χαρακτηριστικες, που ειμαστε αναγκασμενοι να συγκρινουμε την καθε κατασταση του παροντος με τις αναμνησεις μας.. Το οτι ειναι αποτυπωμενες μεσα μας, δεν σημαινει απαραιτητα οτι μας εκαναν χαρουμενους.. Ειναι στιγμες οι οποιες ηταν, ειναι και θα ειναι πολυ σημαντικες, τοσο για εμας οσο και για την ζωη μας.. Ειναι οι στιγμες εκεινες που θυμωμαστε οταν ειμαστε χαρουμενοι, και ειναι οι ιδιες στιγμες που μας ερχονται στο μυαλο οταν βρισκομαστε σε δυσκολη θεση, και ειναι επισης οι στιγμες εκεινες στις οποιες εχουμε κανει λαθη, ειτε εμεις ειτε αλλοι, και παραδειγματιζομαστε ωστε να μην κανουμε τα ιδια..

Ομως ειναι ορισμενες αναμνησεις που θες να τις ξεχασεις και να τις σκεφτεσαι οσο το δυνατον λιγοτερο.. Στιγμες οπως η απωλεια ενος φιλου, ο οποιος μας χαρισε μοναδικες στιγμες.. Και ομως, αυτες οι αναμνησεις ειναι εκεινες που δεν μπορεις να αποφυγεις.. Γιατι αυτες οι αναμνησεις ειναι εκεινες που σου δινουν μαθηματα τα οποια δεν μπορεις να παρεις απο πουθενα αλλου.. Το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να συμβιβαστεις με την υπαρξη τους και να ακουσεις αυτο που εχουν να σου πουν.. Και το σημαντικοτερο ειναι να ακουσεις προσεκτικα, ωστε να μην γινεις κατι που ποτε δεν ηθελες..

Εξηγωντας τον κοσμο γυρω μας..

Ποσες φορες εχουμε βρεθει αντιμετωποι με καταστασεις, τις οποιες ουτε μπορουμε να καταλαβουμε, ουτε να εξηγησουμε, ουτε να βρουμε κατι που να μας βοηθησει στο ολο θεμα? Σιγουρα ειναι παρα πολλες.. Πρεπει ομως να καταλαβουμε οτι ακομα και τα πιο παρανοϊκα πραγματα γινονται για καποιο λογο.. Αυτος ο λογος μπορει να ειναι βαθια κρυμμενος σε συναισθηματα και μυστικα.. Ομως υπαρχει..

Κατα την γνωμη μου, αξιζει να προσπαθησουμε να λυσουμε ακομα και τις πιο περιπλοκες καταστασεις.. Αξιζει, για να καταλαβουμε τι περιστρεφεται γυρω απο εμας.. Οπως εγραψα και στο προηγουμενο αρθρο ολα κανουν τον κυκλο τους και ολοι ειναι αναγκασμενοι να περασουν απο ορισμενες καταστασεις.. Ομως, οσο πιο πολλες και δυσκολες δοκιμασιες καλουμαστε να περασουμε, τοσο καλυτεροι γινομαστε.. Τοσο περισσοτερο καταλαβαινουμε τι γινεται γυρω μας.. Τοσο περισσοτερο καταλαβαινουμε τα συναισθηματα και τις σκεψεις του αλλου, ανεξαρτητα απο το τι βγαζει προς τα εξω.. Τοσο πιο πολυ αντιλαμβανομαστε την απαντηση στο "γιατι" που τοσο πολυ μας προβληματιζει.. Γιατι μπορει να ειναι δυσκολο να ζεις κυνηγωντας ενα γιατι, αλλα ειναι πολυ πιο δυσκολο να σε κυνηγαει ενα γιατι για ολη σου την ζωη..

Οταν καταλαβουμε οτι ολα περιστρεφονται...

... γυρω απο τον ιδιο ακριβως κυκλο, τοτε θα συνυδητοποιησουμε πολυ περισσοτερα πραγματα απο οσο νομιζουμε.. Γιατι αν το σκεφτουμε καλα, τα παντα κανουν κυκλο.. Απο τον καδο στο πλυντηριο, μεχρι την ζωη ενος -οποιουδηποτε- ανθρωπου.. Και δεν μιλαω για το μεγαλο κυκλο της ζωης και του θανατου, αλλα για εκεινο των απλων -ή και περιπλοκων- καθημερινων στιγμων..

Γιατι μπορει η ηρεμια να ειναι προαγγελος μιας καταιγιδας, αλλα και η ιδια η καταιγιδα ειναι υπευθυνη για το ουρανιο τοξο, το οποιο και παλι με την σειρα του μας οδηγει στην γαλήνη και την ηρεμια.. Και ετσι γινεται και στην ζωη.. Οταν μια ιστορια ή μια καταιγίδα τελειωσει, αρχιζει μια καινουρια, διχως να ξερουμε που μας οδηγει.. Και αυτο ειναι το ωραιο.. Να περιμενεις το απροσδοκητο.. Να περιμενεις την στιγμη που θα συμβει κατι για να ταραξει τα ηρεμα νερα της ψυχης σου.. Γιατι δεν μπορεις να γινεις σωστος καπετανιος στο καραβι της ζωης, εαν δεν περασεις απο μεγαλα κυματα..

ο κοσμος μεσα μου σε ενα τραγουδι..

i'm a blind man.. and my world is pale..

Ανθρωπινες σχεσεις

Οσο ζουμε δημιουργουμε σχεσεις.. Σχεσεις οικογενειακες, σχεσεις φιλικες, σχεσεις ερωτικες... Και σε καθε μια απο αυτες συμπεριφερομαστε με διαφορετικο τροπο.. Και γι αυτο το λογο νιωθουμε διαφορετικα οταν ειμαστε με εναν φιλο μας απ οτι με εναν συγγενη μας ή τον συντροφο μας.. Ομως τι γινεται οταν οι σχεσεις μας περιπλεκονται? Οταν μια φιλικη σχεση εξελισσεται σε κατι παραπανω? Και αξιζει να θυσιασουμε μια φιλια για να νιωσουμε την σιγουρια μιας σχεσης? Αξιζει να ρισκαρουμε για να νιωσουμε ενα τοσο ωραιο συναισθημα, το οποιο ομως ειναι και τοσο δυσκολο βρεις?

Γιατι αυτο που νιωθω και το τι θα γινει, εξαρταται αμεσα απο την απαντηση στην ερωτηση αυτη.. Αν προχωρησω σημαινει οτι ρισκαρω να χασω μια φιλια στην οποια εχω δωσει και εχω παρει παρα πολλα.. Μια φιλια που με εκανε να καταλαβω αρκετα πραγματα και μου χαρισε τοσο ωραιες στιγμες.. Αλλα αν διστασω σημαινει οτι θα πρεπει να το κρατησω μεσα μου.. Και αυτο δεν ειναι στα πραγματα που μπορω να κανω τοσο ευκολα..

Και τοσο καιρο που το κρατουσα μεσα μου, εγινε τιποτα? Οχι.. Τυχαιο? Δεν νομιζω! Γι αυτο καλυτερα να ακολουθησω την συμβουλη ενος φιλου που μου θυμησε αυτο που παντα πιστευα.. Οτι δηλαδη "Στην ζωη αν δεν ρισκαρεις, δεν θα ζησεις".. Και επισης ενιωσα και τον στιχο των Πυξ Λαξ, "Ο,τι αξιζει ποναει κι ειναι δυσκολο".. Γιατι οταν κατι ειναι δυσκολο ειναι και πολυτιμο.. Και πρεπει να κανεις ο,τι περναει απ το χερι σου για να το κατακτησεις.. Και μετα να συνεχισεις να προσπαθεις για να το κρατησεις κοντα σου...

2 μήνες μετά

Πέρασαν ήδη 2 μηνες απο την τελευταια μου δημοσιευση.. Και οπως λεει και το τραγουδι: "Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά".. γιατι μπορει να αρχισα να τα ξαναβρισκω με τους φιλους μου αλλα αυτό δεν ειναι αρκετο.. πολυ απλα γιατι το παρελθον δεν αλλαζει.. απλα αλλαζει ο τροπος που το αντιλαμβανομαστε.. ομως (καλώς ή κακώς) η αντιληψη μας για το παρελθον, δεν εξαρταται μοναχα απο εμας.. εξαρταται και απο το ιδιο μας το παρελθον και τα ατομα τα οποια το εχουν διαμορφωσει...

ετσι λοιπον, ενω πιστευα οτι ειχα χασει καποιους απο τους καλυτερους μου φιλους και ενιωθα καπως προδωμενος, αποδειχθηκε (συνηδητοποιησα βασικα) οτι ειχα κρινει λαθος.. γιατι εκεινος τον οποιο κατεκρινα τοσο καιρο καταφερε να μου ανοιξει καπως τα ματια και να με κανει να δω πιο καθαρα.. και επισης να καταλαβω αυτα τα οποια ηδη ηξερα.. οτι δηλαδη τους φιλους μου, ή καλυτερα την παρέα μου, την εχασα λογω ενος αλλου προσωπου.. και πραγματικα ειναι μια απο τις λιγες φορες που εχω πραγματικα μετανιωσει για καποια πραξη μου ή σκεψη μου.. nevermind!! το θεμα ειναι οτι καταφερα να προχωρησω μπροστα και αποφασισα οτι αρκετα κυνηγησα την τυχη μου.. καιρος να με κυνηγησει κι εκεινη.. εκανα νεους φιλους και -μαζι με ορισμενους απο τους παλιους- εχουμε φτιαξει περιπου μια παρεα.. και λεω περιπου γιατι δεν εχουμε δεθει ακομα ολοι μαζι.. αλλα με τον καιρο θα γινει κι αυτο..

σ αυτους τους δυο μηνες αλλαξαν πολλα.. συναισθηματα, φιλοι και φιλιες, σχεσεις.. επισης ομως αλλαξε κατι και σε ενα πιο ιδιαιτερο κομματι.. επιτελους!! μπορει βεβαια να μην εχει γινει κατι (και δεν νομιζω και να γινει) αλλα τουλαχιστον καταφερα επιτελους να ξανανιωσω αυτο το μαγικο συναισθημα..! κι αυτο με κανει ιδιαιτερα χαρουμενο.. αλλα υπαρχει και εδω ενα αρνητικο κομματι.. οτι αυτο το συναισθημα το ενιωσα για ενα ατομο που εχουμε περασει παρα πολλα μαζι και εχουμε δεθει ως φιλοι.. και λογω καποιων γεγονοτων δεν θελει να γινει τιποτα αυτο τον καιρο..

2 μηνες τελικα ειναι υπεραρκετοι για να ερθουν τα ανω κατω στην ζωη σου.. στην δικια μου μπορει τα περισσοτερα να πηγαν προς το χειροτερο αλλα προσπαθω να κραταω τα καλα και ο,τι μπορει να με κανει να νιωσω ακομα πιο δυνατος για να συνεχισω.. γιατι οπως ειπα και πιο πανω...: "ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ!" (ναι ειναι κλεμμενο απο τους singles) =D

friendships..

friends.. such an important part of everyone's life.. and indeed, one has to make so much efforts just to keep them close to him.. so many efforts can be "ruined" in just one day.. one minute.. one second.. it's so nice having friends caring about you but what happens when you suddenly lose them..? when they are suddenly taken away from you..? i don't mean that they don't care about you.. they are just no longer close to you.. it's such a horrible feeling.. 

and in the end, feelings have no value.. what really matters is whether or not we express those feelings.. and the way we do so.. and here is the question.. even if one expesses his/her feeling.. what about us..? what about our own feelings..? why we don't ourselves expess our feelings, but we demand others to do so..? what i mean is that people always tend to criticize the others.. most often successfully (when well-intentioned)... but when it comes to criticizing ourselves, we just can't do the right thing.. that is EXPRESSING OUR FEELINGS... so simple.. and when we do so, things always look better... in just one day.. one minute.. one second.. 

people actually want to live life today.. they just show it in a different way.. 

just think of it.. isn't it amazing how rapidly people's feelings may change by telling some little words..?

life sucks..

how is it possible for someone to think of something like that? after having been so much dedicated to a person, then she just regards you as if you are a stranger.. 

as if you have done nothing for her.. 

as if your only purpose was to exploit her in order to satisfy yourself... 

and the reason for that...? criticizing her boyfriend.. 

i just don't get it.. erasing so much memories of joy because of saying something (i know it was an insult) on a whim.. it is out of this world.. i had always been next to her when she needed someone.. and as she had told me i was the only person to treat her in such a good manner.. what changed? why did all this mess happen..? someone give me a fucking excuse!! i just can't stand losing all my beloved people.. she was the 3rd person to leave me alone in the darkness.. all this time, she was the only person to stand by me.. she was the only person to encourage me when i was depressed.. and that's why i will always be there, waiting for her to come back..

Till then.. i'll keep dreaming.. =/

http://www.youtube.com/watch?v=txlXcJDtDwM